O que é perder

A derradeira vez que actualicei a miña web foi en novembro de 2021, coa publicación dun relato nunha antoloxía dunha editorial que pechou.

Eu sei ben o que é perder.

O que é desilusionarse de todo, perder a esperanza e non saber a onde foron todas esas enerxías e entusiasmo que tiña cando empecei a vivir, a escribir a desexar ser alguén. Eu creo que todas queremos ser alguén polo medo a desaparecer, a non estar. O que vai pasar co que fixemos no mundo cando xa non formemos parte presente del. Eu fun unha muller que tiña a esperanza de vivir para sempre, e quixen transformala noutra cousa. E non saiu ben.

Si, eu sei ben o que é perder.

De feito, a meirande parte das mulleres sabémolo. O complexo entramado de capitalismo patrialcal que forma o mundo encargouse diso con moita ferocidade. As cousas son así, para min foron así. E xa cumplindo anos, a miña idade, as veces teño a temerosa sensación de que xa hai moitas cousas que non me van ocurrir. E outras tantas que cada vez teño menos tempo (e menos entusiasmo) para facer.

A historia que poucas veces se contan de cando superas unha serie de cousas do pasado é que nunca se van. Que despois dos primeiros anos loitando e pensando que todo quedou atrás, percataste de que iso nunca será así. Que ti xa non serás nunca a mesma, nin contigo nin coas demais. Que o teu xeito de entender as relaciones humanas estarán tramadas e terás moita dor coa que non saberás que facer. Para colmo, todas esas taras faránche máis débil (non máis forte). Es unha muller cansa, e quizais sempre o vas a ser.

Cando perdes buscas o que perdiches. As veces atópalo. Aparecen esas persoas de luz que chegan de maneira aparentemente desinteresada e (tamén aparentemente) dáncho todo sen pedir nada a cambio. E pensas que non era tan díficil. E confías. Deixas que as novas mans te suxeiten sen estar alerta, sen ter ben seguro que elas tamén soltaran os teus pulsos cando non lles veña ben.

E volver a saber o que é perder.

Tampouco volverás escribir igual. Non confías nas túas letras. Todo o que loitaches na literatura é fume. Os blogs, as webs, os podcasts, os equipos de traballo. Nada. Fuxiu todo. Para as editoriais (todas esas editoriales as que tanto quixeches) sigues sento dunha escritora invisible, sen nada que aportar.

Entón perdes o entusiasmo un pouco máis.

Deixas de escribir un día, e outro día. O teu non é iso.

E sínteste, claro, inútil e soa.

E deixas de escribir outro día máis. E un ano. E dous.

E agora xa case esqueciches o que che facía escribir.

Agora case esqueciches que eras feliz e que che axudaba a canalizar todo iso. Agora xa non pensas na portada do teu próximo libro. Nas ganas de que alguén o lea. Tampouco tes moitas ganas de estar aí, nesa roda da que xa non formas parte.

Xa te conformas con publicar algunhas fotos das lecturas que sigues amando (un pouco menos, talvez). E o silencio. O refuxio. Converterte nunha persoa sen esa inquietude. Sería liberador se non che fixera sentir tan afastada do que querías ser.

Só que ás veces chegas a praia. E velas. Son as vacas. As vacas na praia. As que vías cando eras unha nena. E non sabes se son reais ou non. Pero son fermosas. Inda que non podes saber o que significan.

Claro.

E se chegastes ata aqui. A este final de post tan confuso, un tanto laberíntico e trampulleiro, estás de noraboa. Tes un premio de verdade (ou para min o é).

O premio de saber que, acougada, leda, orgullosa, medurenta, en marzo de 2024 publico nova novela.

Nova novela. Case catro anos despois.

Iso xa é un pouco máis semellante a gañar, non si?

Foto de Jaden Hatch en Unsplash